Laatste dag

Laatste dag

Gisteren heerlijke dag met mooi weer in het beach-house! Alsof het ons gegund was. We kunnen kort zijn over wat we allemaal gedaan hebben: ontbijtje van 1,5 uur met zelfgemaakte toastjes, liggen op de zeteltjes onder de palmbomen, colaatje drinken, vers fruit eten, muziekje op de achtergrond, hangmatje liggen, pannenkoekjes eten, terug zeteltje zitten, hangmatje, met de voetjes eens in de oceaan stappen, spelletjes spelen en ‘s avonds heerlijk gaan uit eten bij KaSo (Nederlandse uitbaters met lekker westers eten). We hebben echt genoten en gerust!

Toch ook even reflectie gemaakt van wat we allemaal meegemaakt hebben de afgelopen weken: de quotes die ons zullen bijblijven: “that’s Africa for you” wordt gebruikt wanneer we niet kunnen begrijpen dat er iets op die manier gebeurt en ze er zelf ook geen uitleg voor hebben!

Dan hebben we de “african massage” waar de ghanezen ‘trots’ op zijn, maar eigenlijk zijn de beschaamd over de staat van de wegen en proberen ze het met optimisme toch goed te praten!

“That’s how it is” gebruiken veel mannelijke ghanezen als het gaat over de rol van de man en de vrouw (lees: de man gaat werken en de vrouw zorgt voor de kinderen, de man bepaalt wat er gebeurt in het gezin, de man bepaalt bij wie de kinderen blijven als ze scheiden,...). De quote “they used to” wordt vaak gebruikt om dingen goed te praten die eigenlijk niet door de beugel kunnen: kinderarbeid, ouders die hun kinderen maanden aan een stuk niet zien en bij familieleden plaatsen, ...

We zijn naar Ghana gekomen om mensen te helpen, dat is ons aardig gelukt! Maar op 3 weken kan je niet heel veel doen; we hebben heel wat plannen om bij terugkomst in België ons werk verder te zetten verschil te maken in de toekomst van talrijke kinderen hier in Ghana! Er zit veel potentie in deze gemeenschap, ze moeten alleen op de juiste manier geactiveerd worden.

Deze blog zal dus niet stoppen als we aankomen in Brussel maar jullie worden via deze weg op de hoogte gehouden van onze verdere plannen!

Via deze weg willen we jullie uit de grond van ons hart bedanken!

Bedankt om onze blog zo trouw te volgen en bedankt voor jullie giften (zowel financieel als materieel).

Maar bovenal een dikke dankjewel om ons mentaal te steunen in dit hele verhaal! Jullie positivisme deed ons nog meer achter het project staan.Het was een avontuur om nooit meer te vergeten en we zijn ontzettend blij en dankbaar dat we dit als gezin hebben mogen ervaren.

Bekijk zeker onze laatste reisvideo!

Dag 26

90 % van onze vakantie is al voorbij! Wat is dit toch snel voorbij gevlogen. Van de laatste 10 % gaan

we nog volop genieten. 

Na een ontbijtje met verloren brood en vers fruit staat iedereen aan ons huisje verzameld om te vertrekken naar de Wli watervallen. Je hebt de ‘upper’ watervallen en de lower. We kiezen ervoor om met de meisjes de lower te bezoeken omdat de upper een hiking tocht vraagt van 4 uur die redelijk zwaar is. 

Onderweg begint het te regenen...oh nee hé, toch niet voor de hele dag hopelijk. 

Maar eenmaal aangekomen na een ritje van 40 min is het gestopt. 

We wandelen samen met Mowli richting de watervallen. Onderweg zien we papaya bomen,  cacaobomen met superveel vruchten, koffiebomen,... We wandelen over bruggetjes, klauteren over stenen,... een hele toffe tocht door het woud!

Het is normaal een heel populaire plaats, maar we weten niet of we dit moeten geloven aangezien we maar 2 mensen zien passeren. 

Maar we vinden het niet erg, des te meer plaats hebben we om foto’s te maken. 

De watervallen zijn heel mooi! Waauw! En zalig verfrissend, want ondanks de wind en het vallende water is het hier toch nog een 26 graden! In heel Ghana blijft de temperatuur de hele dag én nacht rond de 30 graden. 

Rik neemt een duikje bij de watervallen...de kracht van de waterval is zo sterk dat het moeilijk is om te ademen. Maar wat een ervaring! 

Mowli vind het maar niks , die koude van het water en de wind en zit ergens in een hoekje verstopt onder zijn handdoek. We vragen hem of het in Ghana soms echt koud is. Als antwoord zegt hij dat het hier aan

de watervallen het koudste is dat het ooit zal zijn in Ghana. De arme jong moet niet naar België komen in de winter...hij kan niet geloven dat het soms -10 kan zijn en dat wij blij zouden zijn met zo een weer in België als hier aan de watervallen! 

We beslissen om niet aan de waterval te lunchen en met de verkleumde Afrikaan terug naar de auto te gaan. 

Op weg naar huis stoppen we in de middle of nowhere bij een ‘pottery’. 2 oude dames maken op zeer ambachtelijke wijze potten, schalen, bekers, theelichtjes,... Ze gebruiken alleen hun handen en een steentje. Geen enkele machine en zelfs geen draaischijf. We kopen enkele spulletjes en steunen zo de lokale economie. 

In de namiddag eten we onze boterhammen op en vallen allemaal in slaap voor een middagdutje. 

Heerlijk uitgeslapen gaat Rik met Wisdom en Lene naar de markt voor avondeten. We gaan samen met Wisdom spaghetti maken voor de hele bende! Na het eten spelen we nog spelletjes met iedereen! Mowli weet nu waarom de Belgen zo goed zijn in rekenen zegt hij, jullie spelen veel rekenspelletjes (regenwormen, take 5, qwixx,...). 

Een gezellige afsluiter van 2 dagen Kpando! 

Dag 24

Dinsdag:

Een heerlijk ontbijt met mooi uitzicht en een laatste blik op de reuzenslakken, moederaap met baby en de ‘everzwijnen’.

Joseph staat ons vroeg op te wachten want we hebben een trip van minstens 9 uur op het programma staan! We willen tegen ten laatste 17u bij het Project van Luc Somers in Kpando (Volta regio, dichtbij Togo) zijn!

Dus... heerlijk ontbijtje genomen met superlekkere fruitspiezen, de laatste foto’s met uitzicht op het Mole Parc, dan onze rugzakken ingepakt, kamercontrole (blijkbaar zijn we Lisse haar knuffelleeuw -brullie- vergeten bij het hand-in-hand project; we telefoneerden en spraken af dat het Nederlandse gezin met de fysiotherapeute de knuffel meebrengt naar Nederland! Als we terug thuis zijn, moeten we dus nog een uitstapje naar Groningen plannen), auto ingeladen, check-out, Lien en de meisjes nog even naar de gift-shop,... enfin... we haalden het vertrek van 8u00! Waar vroeg opstaan al niet goed voor is!

We vertrokken met mooi weer en konden heel goed doorrijden! Weinig volk op de weg,... als je niet naar links en rechts zou kijken (met de talrijke typische rieten hutjes, de onafgewerkte huizen,... ) zou je denken dat we ik België aan het rijden zijn! Voorbij Tamale begint het te regenen, op zich geen probleem, onze Mitsubishi Pajero zoeft tussen de regendruppels door! We rijden zo’n 400 km aan gemiddeld 100km per uur; we pauzeren voor de lunch omdat het vlotjes kan! Joseph geeft nog wat uitleg over de cashewbomen waar we bijstaan! De reis gaat verder maar de highroad waar we op rijden begint dan plots niet meer van steen of asfalt te zijn, maar van zand! Zand en water waar je doorrijdt worden putten, soms gewoon kraters! Onze chauffeur zoekt laverend over de “weg” waar de auto het best langs kan... hij lacht continu en zegt “african massage”! We worden echt helemaal door mekaar geschud! De laatste 120km leggen we af aan een gemiddelde snelheid van 25km per uur. Van een snelweg is dus absoluut geen sprake... zelfs Joseph geeft aan dat hij wel genoeg “african massage” gehad heeft! Oh ja, als er dan toch een stukje weg geasfalteerd is, reed Joseph graag eens door... helaas voor dat arme geitje dat plots over de weg sprong... die maakte niet zachtjes kennis met de onderkant van de Pajero (en dat maak je maar 1 keer mee). Het is al donker en de Pajero is even donker, maar dan van de modder... zelfs zo vuil dat de lichten geen licht meer geven op de weg. Joseph stopt langs de weg en koopt wat water om de lichten te kuisen! We kunnen verder... maar dat wat zonder de koppeling gerekend. Die had blijkbaar ook genoeg van de “african massage”,... het werd een gevecht tussen Joseph en de koppeling: “not with me, not this time” zegt hij terwijl hij aan de koppeling trekt met beide handen! Joseph heeft een CD opstaan met 9 liedjes; Lisse kan de liedjes al vlotjes meezingen; ik ga niet uitrekenen hoeveel keer we elk liedjes op die 12uren al gehoord hebben...

We bereiken Kpando tegen 19u30, we bellen de verantwoordelijke David, van het huisje en die is zo vriendelijk om ons te komen ophalen!

Het huisje is echt prima in orde (naar ghanese normen!) we hebben 3 kamers, 2 badkamers, een keukenen een living! Zalig... we hangen snel de clamboes boven de bedden en installeren raprap! We maken nog kennis met rasta-Mawuli en Tempo: 2 gasten van de soccer-crew van Luc. Ze regelen dat we in de buurt nog kunnen gaan eten! We zijn eigenlijk doodmoe, maar ook hongerig... Het enthousiasme van deze toffe kerels is zo aanlokkelijk en helpt ons makkelijk over onze vermoeidheid! We maken plannen voor morgen... het beloofd geweldig te worden!

Nu begrijpen jullie waarom het verslagje een dagje later komt...

Dag 25

Na de zeer vermoeiende dag van gisteren, permitteerden we het ons om eens uit te slapen, nu ja... om 7u30 waren we wakker. Rik en Lene wandelden naar het kleine winkeltje om de hoek voor eitjes en suiker. Brood hadden we nog van gisteren...we moeten zelf voor ontbijt zorgen, maar daar zijn we eigenlijk wel blij mee! We maken verloren brood... heerlijk... koffie erbij, chocomelk voor Lisse en thee voor Lene! Nog wat appelsienen...jammie! Mawuli komt met ne big smile op onze deur kloppen om 8u30. “No african time” zegt hij; op tijd komen betekent dat! Hier zelfs een half uur te vroeg. Ook Joseph staat aan onze deur! We gaan in voormiddag de apen bezoeken in een dorpje hier vlakbij! Doordat de Afrikanen zo vroeg zijn, begint Lien al te stressen!!! We lijken even terug in België! Het zal voor ons terug aanpassen worden in België, dat beseffen we nu wel...

We vertrekken naar de monkey village, samen met Mawuli en Joseph, ongeveer 15 minuten rijden. Nog even langs de weg stoppen om een trosje bananen (stuk of 30) te kopen! Onze gids bij de apen heet Francis, hij neemt ons mee voor een wandeling door het bos... eigenlijk al heerlijk om de wandeling te doen! Hij maakt een kussend geluid om de apen te lokken en niet veel later bewegen alle takken en bladeren... langs alle kanten komen er aapjes kijken of er iets te eten valt... jullie kunnen al raden wie dat niet zo leuk vindt als ze niet kan inschatten wat die bewegende dieren wel en niet gaan doen! Francis toont ons wat we moeten doen: banaan stevig vasthouden, aap springt op je arm en probeert de banaan te pellen en op te eten! Lien bijt de spits af, het is wat onwennig, de apen zijn razendsnel, ze kunnen langs alle kanten “aanvallen”! Lisse wil het ook wel proberen! Francis helpt haar de eerste keer. Het gewicht van zo’n aap is niet niks, zo ongeveer 7kg! En bij Lisse komen er dan 2 apen aan haar arm hangen, ook nog eentje op haar schouder; en Lisse.... die poseert lachend voor de foto!! Ook Rik kan de aapjes bananen geven, er komt zelfs een moeder met baby-aap op de buik een banaantje meepikken! Op onze tocht komen we ook nog palm-wijn tegen; dit is eigenlijk het sap uit de palmboom, ze laten dat dan enkele dagen staan zodat het begint te fermenteren en alcoholgehalte krijgt! We proberen het eens uit... het proeft alsof je zure wijn drinkt, één van de omstaanders die onze zure gezichten ziet trekken, geeft aan dat je eerst wat van de Palm-wijn op de grond moet gieten om aan de aarde terug te geven, dan zou de palmwijn beter smaken. Zo gezegd, zo gedaan... en wat bleek??? De Palm-wijn smaakte net hetzelfde, even slecht dus!

Lene heeft alles meegedaan, maar wat van op afstand bekeken! We zijn fier op haar dat ze niet afhaakt en ondanks de schrik toch rustig kan blijven! Een hele vooruitgang. Na het apen-dorp rijden we terug naar Kpando. We halen nog wat fruit langs de weg (3 ananassen en 1 grote watermeloen) en water in de gekende plastic zakjes (deze gebruiken we voor te drinken, tanden te poetsen, koffie te zetten,...), halve liter per zakje.

Mawuli neemt ons mee voor een wandeling doorheen Kpando: hij laat ons het marktje zien, we gaan naar een houtsnijderij, we bezoeken een artisanale weverij (een andere kennen ze niet), we passeren nog een textielkraampje,... enfin... Mawuli gidst ons fantastisch, geeft uitleg, laat ons kennis maken met de lokale mensen,... toffe kerel!

Terug thuisgekomen, eten we snel nog wat rijst (overschotje van gisterenavond) ook Tempo (de andere gast die rondleidingen geeft komt aankloppen). Ze helpen Rik in de keuken met het snijden van de ananas en meloen, ze helpen mee opruimen,... alles met de glimlach. Namiddag zal Tempo ons op sleeptouw nemen; hij heeft een activiteit geregeld die Lene wel aanstaat! Met een bootje naar een verlaten eilandje om daar wat te relaxen en te zwemmen! We kregen de keuze voor een motorboot of eenboot met peddels (jullie kunnen al raden welke keuze de voorkeur had bij Lene en Lisse..). Een kwartiertje rijden tot aan het Volta-lake... daar wandelden we langs enkele huisjes tot aan de oever. Daar lagen enkele houten bootjes. We zagen ook dat de mensen er heel creatief zijn in het vangen van vis... bv. bamboestokken met een diameter van 10cm (verzwaard met stenen en gevuld met voer, worden in het water gegooid, de vis zwemt in de bamboe en kan niet meer terug!

Een vissersman trekt de motor op gang en daar gaan we... de stabiliteit van de boot op het water is niet ideaal, als iemand beweegt, lijkt het alsof we gaan omkiepen!! We zien ook dat tussen de planken van de boot aan de onderkant water sijpelt! Geen probleem, een doorgesneden plastic bus dient als schep om het water uit de boot te werken! Het leven kan toch simpel zijn!

We varen ongeveer 45 minuten, we passeren heel wat kleine eilandjes, we wanen ons bij expeditie robinson... heerlijk om op de boot te zitten en de wind te voelen terwijl het heerlijk warm is. We komen aan op het eiland, en moeten ons eerst gaan voorstellen aan de chief. Er woont hier een community van ongeveer 100 mensen samen, verstoken van de buitenwereld en in alles zowat zelfvoorzienend. De chief moet ons toestemming geven om op zijn eiland te komen zitten en zwemmen! Een hele ervaring, we hebben geluk, we krijgen toelating!! We maken nog een foto en gaan terug naar de oever van het eiland. Geen zandstrand, maar stenen, maar dat is geen probleem! We zetten ons materiaal onder een grote Baobab-boom en springen het water in! Het water is echt proper en ZA-LIG warm! We willen er niet meer uit...

De zon begint te zakken en de muggen komen langs, hoog tijd om terug te varen. We genieten zwijgzaam van de mooie omgeving...ongelooflijk dat we dit allemaal mogen beleven in Afrika!

Thuis aangekomen nemen we een douche, spelen Lene en Lisse met de kindjes van de buren op het terras en leert Rik de gidsen en de chauffeur nieuwe gezelschapsspelen. We eindigen de dag met heerlijke pizza die gemaakt is door Wisdom, ook 1 van de gasten van Luc’s project die een ongelooflijk goede kok is! Moe stappen we onder onze clamboe en vallen als een blok in slaap!

Dag 23

Om 6.15 gaat de wekker af...we gaan op voetsafari! Jeeeejjjj! Gelukkig hebben we goed kunnen slapen zonder geklop op onze deur.

We verzamelen onder een grote boom en daar krijgen we uitleg over het park en de do’s en dont’s. Zeker geen koekjes of eten in onze rugzak want dat kunnen de Apen komen stelen. We nemen uit voorzorg alleen een flesje water mee. De safari zou 2 á 3 uur duren, afhankelijk van wat we onderweg tegen komen.

Hup, daar vertrekkken we. We krijgen uitleg over de termieten en hoe belangrijk ze zijn voor de omgeving/mens, over de verschillende bomen met hun geneeskundige werking, over de vogels,..

We mogen geen gaten laten in de wandelrij, want dan kunnen dieren aanvallen op die plaats. We zorgen dat we in de buurt van de gids wandelen!

We zien antilopes en bushpigs zoals phoemba van de lion King. Plots versnellen we, de gids wilt ons naar een plaats brengen waar olifanten zijn gezien. We volgen hem doorheen de wildernis (geen idee hoe hij zijn weg kent zonder paden en bewegwijzering, Lien zou hier binnen de minuut verdwaalt zijn) en zien olifantenpotensporen en veel ontwortelde bomen en afgebroken takken!

En plots zien we ze...3 olifanten! Het zijn volgens de gids maar ‘kleintjes’, maar voor ons zijn ze giga! Indrukwekkend voor de kinderen, ze blijven op een veilige afstand staan en laten de indrukken op hen afkomen!

De olifanten hebben schrik van ons en lopen verder weg. We volgen hen totdat ze het water oversteken.

We moeten de gids volgen, de heuvel omhoog, er is een plek waar meer olifanten verzamelen.

Zoooo spannend! Ondertussen neemt Lisse nog een mooie grote schelp mee waarin een reuzenslak heeft gezeten, een mooi souveniertje.

We wandelen op de straat en daar zien we ze in het bos staan, 6 olifanten..een familie met ‘pubers’, mama en de leider. We kunnen ze goed zien en kijken hoe ze eten en spelen. Plots moeten we meer afstand nemen van de gids want de leider beweegt en komt meer richting de straat. Waarschijnlijk zullen ze de straat willen oversteken , maar wanneer dat is een grote vraag. De leider bepaalt, de jongere olifanten worden ongeduldiger. Wij trouwens ook, we zetten ons neer op de straat en willen blijven wachten want zo iets unieks zie je niet elke dag.

Ons wachten wordt beloond, voor ons steken de olifanten over naar een ander stuk bos. Waauuwww...de kinderen sperren hun ogen om alles goed op te nemen en komen nu ook dichterbij om foto’s te nemen! Een ervaring die ze nooit gaan vergeten.

Na de safari gaan we ontbijten: toast met omelet, koffie/thee/choco, confituur en we bestellen nog heerlijk vers fruit (watermeloen en ananas).

Een toerist roept dat we naar het uitkijkpunt moeten gaan, er zijn olifanten zich aan het wassen in de waterplas! Waauw, we tellen er 6. Misschien dezelfde als die zijn overgestoken, maar het kunnen er ook andere zijn aangezien er 900 rondlopen in het park.

We drinken op het gemak onze koffie en genieten van het prachtige uitzicht. We geraken aan de praat met 4 meisjes uit Herk De Stad. Zij zijn al voor de 2de keer in Ghana, zedoen steeds vrijwilligerswerk voor 2 weken in een weeshuis in de Volta regio.

We eten smiddags broodjes met choco en gaan dan wat zwemmen! Zalig! De douches aan het zwembad hangen met haken en ogen en elkaar maar zijn beter dan die van de kamer...zouden nog liever een Bucket bath nemen ipv in die vieze kamerdouche te staan.

Na het insmeren van deet en zonnecrème zijn we klaar om enkele uren op auto safari te gaan. We delen de auto met de 4 meisjes zodat we de kosten een beetje kunnen delen. Lene en Lisse mogen de auto kiezen en kiezen voor een coole zwarte open auto. Ze vliegen op de achterste, hoogste plaatsen want ‘hier kunnen we goed zien’ is hun antwoord! Dit keer is Rik fotograaf van dienst en helemaal klaar om alles vast te leggen wat we tegenkomen!

Onze gids is dezelfde als die van vanochtend. Hij is al 20 jaar gids en woont al 11 jaar in het park zelf. We voelen ons wel safe met hem in de buurt. Hij geeft aan dat hij ons niet kan garanderen dat we iets geen zien. Niet erg, deze ochtend was al fantastisch genoeg.

We zien ontzettend veel antilopes, bushbocks, bush pigs, blauwe papegaaiden, leguanen, bush birds, soort fazanten, ... Lisse en Lene hebben de verrekijker in de hand en observeren alles dat in hun vizier komt.

Ai, de auto valt stil...iedereen uitstappen en duwen, want startkabels kennen ze hier niet.

Iedereen duwt, behalve de chauffeur en de gids. En dan hurry hurry snel de auto terug in en wegwezen voordat er dieren bij ons staan! Er zijn weer olifanten gespot ergens. De gidsen houden elkaar op de hoogte via gsm. We moeten uitstappen en een stukje wandelen en daar staan echte gigantische olifanten op nog geen 15 meter van ons! Weeral waaauw! Wat een gelukzakken zijn we toch dat we dit mogen meemaken!

Na het eten spelen we nog spelletjes en geraken we aan de praat met een Antwerpenaar die als tourist in Ghana rond trekt.

Moe maar heel voldaan wandelen we naar onze kamer en hopen op geen termieten en apen! Oef, de kust is veilig!

Dag 22

Na een heerlijke nachtrust  zijn we opgestaan en hebben we een ochtendwandeling gedaan samen met al de bewoners. Dit is iets wat ze iedere ochtend doen. De bewoners hebben een vaste dagstructuur en we zien dat de gasten echt gelukkig zijn en stralen in deze veilige community. Ondertussen kregen bepaalde kinderen fysiotherapie van een Nederlandse vrouw, Inge. Zij komt al 4 jaar naar hier en leert de ‘caregivers’ tips en trics naar juist heffen en tillen, staantafels gebruiken, spalken, oefeningen om te stretchen, aanpassen rolstoelen,...

Ze geeft ook ‘small physio’...eigenlijk gewoon ergotherapie. Toen ze hoorde dat wij ergotherapeuten zijn en Lien in het bijzonder onderwijs werkt hebben we telefoonnummers uitgewisseld. Ze zou graag willen samenwerken omdat ze weinig expertise heeft van  ergotherapie binnen deze doelgroep. Wie weet is dit wel een project wat Lien op haar kan nemen... Het enthousiasme is alvast van de partij. We delen nog wat spulletjes uit van jullie giften zoals ballonnen, springtouwen, frisbee, pleisters, kleurboeken en kleurtjes, pennen, spelletjes en een atlas om uit voor te lezen. 

Na het ontbijt en een bezoekje aan het winkeltje waar we het project 100% steunen door onze aankopen, stappen we in de auto richting Mole. We zouden normaal naar het Monkey dorp gaan en de watervallen, maar door de hevige regen van deze nacht en deze ochtend zijn deze te moeilijk bereikbaar met de auto. 

Joseph legt ons wat meer uit over de natuur. We zien  cashewnootbomen, de noten zitten bovenaan de vrucht maar er zit nog een schil rond die eerst manueel moet worden afgetrokken. 

Ook zien we veel baobabbomen. Deze zijn kenmerkend voor Afrika en worden veel voor medicinale doeleinden gebruikt. Er zitten veel nesten in en kleine gele vogeltjes. De termieten hopen die we zien zijn ongelooflijk, sommige steken boven de bomen uit. 

Hoe meer we naar het noorden rijden hoe armer het toont. Als je aan kinderen zou vragen om een huisje uit Afrika te tekenen zouden ze het zeker doen zoals in het noorden: lemen ronde huisjes met een soort riet/stro bovenop. Geen elektriciteit, het enigste vervoermiddel is ‘te voet’. Ze voorzien zichzelf door houtskool te maken: Ze maken een hoge ronde cirkel van hout, in het midden maken ze een vuurtje en nadien gooien ze er zand over! Dat hout wordt dan uitgerookt en dat geeft de houtskool dat ze verkopen of gebruiken om te koken. 

We kunnen alleen maar denken...wat doen ze toch als het zo hard regent?

Ook zien we onderweg dat er door de hevige regenval veel plassen zijn in de weg en in de berm... We zien vrouwen er de afwas in doen en kinderen in spelen...Aiaiai de hygiëne! 

Als lunch stoppen we even bij een marktje om wat vers fruit te halen. We vragen aan Joseph om ons mango’s te halen. We dachten dat hij er 2 ofso zou halen, maar hij bestelde er 8!???...blijkbaar zijn lievelingseten. Jullie moeten wel weten dat de mango’s niet zo klein zijn als bij ons maar zo groot als een rugbybal! 

Ook nog heerlijke appelsienen gehaald...lievelingseten van Lene en Lisse! 

Waar we pick nicken geven we de kinderen ballonnen..superblij en dankbaar hiervoor. 

Aangekomen in Mole staan de bavianen ons al op te wachten! Gigantisch zijn ze én met veel! De meisjes blijven veilig in de auto zitten terwijl rik met Joseph alles gaat regelen. Onze kamer is nog niet klaar dus we gaan nog even iets drinken en genieten van het prachtige uitzicht! De apen hebben geen schrik en zijn steeds op zoek naar eten. Joseph gooit met stenen naar ze zodat ze uit onze buurt blijven! Joseph noemt zichzelf de apenjager...er kan ‘zogezegd’ niets gebeuren als hij bij ons is. Maar veel hebben we niet aan onze apenjager want als we onze valiezen gaan uitpakken vertrekt hij naar vrienden in een nabijgelegen dorpje. Hij zou morgenvroeg langskomen om te zien of alles ok is! 

En of alles ok is?! Euuhh...de schrik van ons leven hebben we hier gehad, al is dit waarschijnlijk nog niets vergeleken met bijv. een olifant  die op u af komt gelopen, ...maar toch! 

Toen we  na het eten naar onze kamer wandelden.. verzamelde zich zeker 20 apen in onze buurt! Ze zitten dus gewoon aan de deur te wachten, en te vechten met elkaar! Natuurlijk  waren we ook het licht vergeten uit te doen van de badkamer waardoor de ingang van onze deur nog eens verspert werd door 1000 giga termieten! Lene aan het flippen, Lisse met stenen naar die apen aan het gooien, Lien liep een beetje achter Rik en Rik durfde niet door die termieten naar de deur te gaan om die te openen. Terug naar de receptie en dan toch maar hulp gaan vragen van iemand met een katapult! Die had het ook niet zo op die termieten dus dan maar vlug langs het terras binnengeslopen in onze kamer. Nog eens uitdrukkelijk de melding gekregen dat we onze deuren ook steeds langs binnen moeten sluiten omdat de bavianen de klinken omlaag kunnen doen! 

Ook moeten we steeds vragen als iemand op de deur klopt: who is it? En als er niemand antwoord is het een aap! Oh jeetje toch..wat staat ons nog te wachten deze nacht?! 

Dag 21

Laatste ontbijt in Senya! Grace had voor ons heerlijke pannenkoeken gebakken met een vleugje limoen erin. Om 10u (of vroeger ) zou de chauffeur ons komen ophalen. Vlug onze klamboe afhalen en de laatste spullen in onze rugzak steken.

Plots komt Sammy nog langs met een afscheidscadeau voor ons allen. Rik en Lien krijgen ieder een Fotokader met daarin onze foto, een soort certificaat en een hele tekst over hoe ze ons als persoon hebben ervaren in de school. Het was heel tof om te lezen en te krijgen. Lene en Lisse kregen ieder een certificaat omdat ze 3 weken vrijwilligerswerk hebben gedaan! We zullen er snel foto’s van op de blog zetten. De fotokaders zijn relatief groot, ze hebben duidelijk niet gedacht aan het feit dat we met het vliegtuig naar huis gaan!

Dan stond Joseph (onze chauffeur) aan de poort met een zwarte degelijke 4X4! Vlug nog foto’s nemen met de familie, nana dikke knuffels en zoenen geven, wachten op de naaister die nog een rok had gemaakt voor Lien,...en dan zijn we klaar voor het afscheid. Zwaai zwaai...weg zijn we richting Kumasi, 2de grootste stad van Ghana en gelegen in de Westelijke regio.

Onderweg is het een waar schouwspel van vanalles om te eten: slakken (reuze!), kleine antilopen, ratten (zowel hele ratten als ratten die al opengesneden, gevilt en gerookt zijn) ...een delicatesse blijkbaar..NO THANKS!

Ook lekkere dingen hoor zoals popcorn, nootjes, gefrituurde Yam, gedroogde plantain chips, ananas,... De vrouwen en kinderen dragen dit op hun hoofden en lopen zo langs de straten en tussen de auto’s en troto’s. Als we eventjes ergens stilstaan staan ze allemaal langs de auto...we zijn een ware attractie. Zelf zijn we niet zo geneigd om snel iets langs de straat te kopen wegens hygiëne maar rik laat zich door de chauffeur toch overhalen om nootjes te kopen. En ze smaken!

Ook al zitten we veel in de auto, wijzelf en de kinderen kijken onze ogen uit. Ook worden we wel eens goed door elkaar geschud op de wegen...Lisse haar maag kan er niet altijd even goed tegen. Rijden zonder chauffeur is hier onmogelijk. Je vindt je weg niet, ze rijden hier langs alle kanten, ze tuten de hele tijd (om aan te geven dat ze gaan voorbijsteken of om aan voetgangers te laten horen dat ze hier rijden dus dat ze moeten opletten). Trotro’s en vrachtwagens zijn hier OVERbeladen...In

Ghana gebeuren weinig accidenten omdat je niet hard kan rijden omwille van de wegen en omdat je zo alert moet zijn omdat er langs alle kanten wel iemand kan komen.

Aangekomen in Kumasi gaan we naar het grote winkelcentrum om middag te eten ,het is ondertussen half 3 en we hadden ontbeten om 7.30...dus hoogtijd! We eten frietjes met hamburger. Na het eten gaan we nog inkopen doen in een warenhuis voor onderweg wat eten te hebben de komende week: koekjes, chocolade, water, Oasis,...en nog iets voor te knabbelen voor de chauffeur!

Omdat we niets hadden vastgelegd qua overnachting vannacht bespreken we met Joseph wat we gaan doen.

Lien had onderweg in de auto een boek (reisverslag) gelezen over Ghana. Daarin had ze iets Gelezen over een Nederlands project Hand in Hand. Het ligt toevallig net in het dorp waar Joseph dacht te overnachten met ons.

We bellen het project en ze hebben nog een familiekamer beschikbaar voor ons. We dachten tegen 18.30 aan te komen, maar uiteindelijk komen we aan tegen 20.00!

Hand in Hand is een project voor kinderen en jongeren met een mentale beperkingzoals bijv syndroom van down, ...

Vroeger werden deze kinderen na de geboorte vaak gedood omdat ze betekende dat de mama of de familie iets ergs had gedaan en dit hun straf was of dat de kinderen bezeten waren door een geest! Gelukkig gaan deze ‘gedachten’ langzaam weg uit de cultuur.

Het project is opgestart door een Nederlandse vrouw (arts).Ze hebben verschillende woningen met telkens een verzorger en ong 5 gasten.Ze hebben ook een restaurant, zwembad, guesthouses, een beschutte werkplaats en een winkeltje waarin ze hun materialen verkopen. Alles gaat integraal naar het project zelf, waarin de gasten alles zelf doen samen met hun verzorgers. Een prachtig initiatief en super blij dat we dit kunnen bezoeken! Waarvoor het lezen van reisverslagen al niet goed is! Als we aankomen worden we hartelijk ontvangen en krijgen we nog snel spaghetti als avondeten. We moeten ons wat haasten want de meeste gasten gaan slapen rond 20u en de kleine maryam (kindje met syndroom van down) wilt niet slapen zolang wij nog wakker zijn!

We slapen in een prachtig groothuisje. Alles is hier tip top in orde, ook op het domein. Je merkt duidelijk dat hier Europeanen aan het roer staan.

Dag 20...laatste projectdag

Waauw...we kijken vanavond terug op een fantastische laatste dag van ons project!

Deze morgen stonden we op met veel goesting om aan ons dagje te beginnen! Want het beloofde een mooi afscheid te worden met grimeren, glitters en een voetbaltoernooi!

Om de sfeer er al in te brengen hebben we bij Grace thuis al de muziekboxen opgezet met ghanese muziek (te vinden op spotify)...en natuurlijk mocht “ bibia be ye ye” niet ontbreken! Hoe grappig om te zien hoe we allemaal aan het dansen waren, inclusief Grace (die sukkelt met haar knie), haar zus,...

Natuurlijk mocht het Ghanees, Nederlands en Belgisch volkslied niet ontbreken!

Onderweg naar school lieten we de boxen aan en weergalmde doorheen de velden het lied van het WK voetbal in Zuid-Afrika!

Het wandelen naar school voelde dubbel. We dachten terug aan de eerste keer dat we deze weg deden, niet wetende wat ons te wachten stond en toch wel een beetje verbaasd van wat we allemaal op onze weg zagen!

Ondertussen is deze weg zo vanzelfsprekend geworden! De mensen kennen ons (de Obruni’s) en zeggen steevast ‘ Wo ho te s?n?’ Wat betekent ‘Hoe gaat het?’ in het TWI. Wij zeggen dan “eye” terug - of “alles ok”! Ook de Hello...hellooooo, helloooooow van de schattige kinderen zullen we missen! De mensen zijn hier zo vriendelijk...ongelooflijk! Ook de dieren: geiten, honden, varkens, kippen,... die hier langs en tussen ons lopen vormen geen gevaar meer. Het afval dat we langs de straten zien, de open ‘rioleringen’, de armoede,...daar kunnen we moeilijker aan wennen!

Eenmaal op school aangekomen beginnen we vol goede moed aan het grimeren. We hebben als doel om heel de Pre school te grimeren! De kinderen zijn super enthousiast en als bij wonder loopt alles gestructureerd! De ghanese vlag grimeren we ook nog snel zodat ze straks goed kunnen supporteren voor hun team! De grimeer en glitter spullen hebben we gekocht van jullie giften dus een dikke dankjewel! We hebben de doos daar gelaten zodat ze er nog veel plezier van kunnen hebben.

Na enkele selfies (met selfiestick, wat de kinderen hilarisch vinden) met de gegrimeerde klassen zijn we klaar voor de voetbal!

De leerkrachten en kinderen van junior highschool hebben de lijnen van het voetbalveld keurig gemarkeerd met het steenkoolstof! Ze hebben er veel werk ingestoken!

Dan begint het toernooi. Al de kinderen staan rond het veld, de scheidsrechter staat klaar (met een oud scheidsrechtersfluitje van Rik)en de twee teams zijn gefocust op de bal!

Zo fijn om het enthousiasme te zien!

Ook wel grappig dat er vaak kleine kindjes of kippen of geiten doorheen het veld lopen! Sommige kinderen hebben voetbalschoenen, maar het valt ons op dat de meeste kinderen op blote voeten spelen. De kinderen hebben volgens ons zo een hoge pijngrens want ze geven geen kik als ze tegen de leren bal sjotten met blote voeten of de bal keihard in hun gezicht krijgen..

De kinderen én leerkrachten genieten van de goalen, netten en ballen...ze spelen gestructureerder voetbal en dat allemaal dankzij jullie! De kinderen zijn jullie dankbaar!

Als laatste spelen de leerkrachten mét rik een match tegen de kinderen.Spelen in deze hitte is uitputtend dus rik moet al snel aan de kant voor te drinken! De kinderen vinden het super als rik meedoet..ze passen naar hem en niemand durft hem af te pakken! Hij heeft helaas geen potten kunnen breken - gebrek aan voetbaltalent!

Na de match is het bijna tijd om naar huis te gaan. We nemen even de tijd om rustig op een bankje te zitten met een watertje en te genieten van de laatste momenten op de school.

Plots moet iedereen verzamelen onder de bomen! De directeur neemt zijn megafoon en we moeten vooraan gaan staan! We worden hartelijk bedankt voor alles, de kinderen zingen liedjes, Rik moet (onvoorbereid) een speech geven (Lien is happy dat zij dit niet moet doen) en er wordt voor ons gebeden opdatwe een veilige terugreis hebben. Een mooi moment!

We nemen afscheid van de kinderen die naar huis gaan en dan moeten we bij de leerkrachten gaan zitten. Opnieuw worden we in de watten gelegd met mooie woorden. We leggen kort uit wat ons ideeen zijn van projecten voor de school die we in België willen uitwerken.

Ze hopen dat we snel terug komen..we hopen dit ook! We hebben onze harten toch wel wat verloren aan dit dorp en vooral aan deze school! We zijn vooral Sammy dankbaar die ons toch wel goed heeft opgevangen en ons heel veel heeft geleerd over de cultuur, school, dorp,...

We zijn misschien niet altijd akkoord met bepaalde dingen die ze doen, maar we beseffen wel dat ze voor de kinderen proberen te doen wat binnen hun mogelijkheden ligt....al blijft het feit van fysische straffen een NO GO voor ons. Vorig weekend maakten we kennis in Cape Coast met de geschiedenis van dit land tijdens de slavernij,... misschien hebben ze die nog niet helemaal achter zich kunnen laten en zijn die straffen nog een overblijfsel! We hopen op beterschap in de toekomst. Maar dat zal stap voor stap moeten veranderen..

We stappen naar huis met een moe maar voldaan gevoel!

Omdat het de laatste dag is trakteren we de kinderen nog eens op pepsi en koekjes. In het winkeltje waar we dit kopen zijn we ondertussen vaste klanten!

Bij Grace thuis eten we spirelli die super spicy is..het laatste avondmaal in Senya zullen we niet snel vergeten.

Na het pakken van de valiezen en een laatste bucket bath ploffen we neer in de zetel om samen met onze gastfamilie de finale te zien van de African cup...Senegal-Algerije!

Een gezellige afsluiter van 3 weken vrijwillgerswerk!

Op naar de volgende 10 dagen waarin een nieuw avontuur ons tegemoet komt!