Laatste ontbijt in Senya! Grace had voor ons heerlijke pannenkoeken gebakken met een vleugje limoen erin. Om 10u (of vroeger ) zou de chauffeur ons komen ophalen. Vlug onze klamboe afhalen en de laatste spullen in onze rugzak steken.

Plots komt Sammy nog langs met een afscheidscadeau voor ons allen. Rik en Lien krijgen ieder een Fotokader met daarin onze foto, een soort certificaat en een hele tekst over hoe ze ons als persoon hebben ervaren in de school. Het was heel tof om te lezen en te krijgen. Lene en Lisse kregen ieder een certificaat omdat ze 3 weken vrijwilligerswerk hebben gedaan! We zullen er snel foto’s van op de blog zetten. De fotokaders zijn relatief groot, ze hebben duidelijk niet gedacht aan het feit dat we met het vliegtuig naar huis gaan!

Dan stond Joseph (onze chauffeur) aan de poort met een zwarte degelijke 4X4! Vlug nog foto’s nemen met de familie, nana dikke knuffels en zoenen geven, wachten op de naaister die nog een rok had gemaakt voor Lien,...en dan zijn we klaar voor het afscheid. Zwaai zwaai...weg zijn we richting Kumasi, 2de grootste stad van Ghana en gelegen in de Westelijke regio.

Onderweg is het een waar schouwspel van vanalles om te eten: slakken (reuze!), kleine antilopen, ratten (zowel hele ratten als ratten die al opengesneden, gevilt en gerookt zijn) ...een delicatesse blijkbaar..NO THANKS!

Ook lekkere dingen hoor zoals popcorn, nootjes, gefrituurde Yam, gedroogde plantain chips, ananas,... De vrouwen en kinderen dragen dit op hun hoofden en lopen zo langs de straten en tussen de auto’s en troto’s. Als we eventjes ergens stilstaan staan ze allemaal langs de auto...we zijn een ware attractie. Zelf zijn we niet zo geneigd om snel iets langs de straat te kopen wegens hygiëne maar rik laat zich door de chauffeur toch overhalen om nootjes te kopen. En ze smaken!

Ook al zitten we veel in de auto, wijzelf en de kinderen kijken onze ogen uit. Ook worden we wel eens goed door elkaar geschud op de wegen...Lisse haar maag kan er niet altijd even goed tegen. Rijden zonder chauffeur is hier onmogelijk. Je vindt je weg niet, ze rijden hier langs alle kanten, ze tuten de hele tijd (om aan te geven dat ze gaan voorbijsteken of om aan voetgangers te laten horen dat ze hier rijden dus dat ze moeten opletten). Trotro’s en vrachtwagens zijn hier OVERbeladen...In

Ghana gebeuren weinig accidenten omdat je niet hard kan rijden omwille van de wegen en omdat je zo alert moet zijn omdat er langs alle kanten wel iemand kan komen.

Aangekomen in Kumasi gaan we naar het grote winkelcentrum om middag te eten ,het is ondertussen half 3 en we hadden ontbeten om 7.30...dus hoogtijd! We eten frietjes met hamburger. Na het eten gaan we nog inkopen doen in een warenhuis voor onderweg wat eten te hebben de komende week: koekjes, chocolade, water, Oasis,...en nog iets voor te knabbelen voor de chauffeur!

Omdat we niets hadden vastgelegd qua overnachting vannacht bespreken we met Joseph wat we gaan doen.

Lien had onderweg in de auto een boek (reisverslag) gelezen over Ghana. Daarin had ze iets Gelezen over een Nederlands project Hand in Hand. Het ligt toevallig net in het dorp waar Joseph dacht te overnachten met ons.

We bellen het project en ze hebben nog een familiekamer beschikbaar voor ons. We dachten tegen 18.30 aan te komen, maar uiteindelijk komen we aan tegen 20.00!

Hand in Hand is een project voor kinderen en jongeren met een mentale beperkingzoals bijv syndroom van down, ...

Vroeger werden deze kinderen na de geboorte vaak gedood omdat ze betekende dat de mama of de familie iets ergs had gedaan en dit hun straf was of dat de kinderen bezeten waren door een geest! Gelukkig gaan deze ‘gedachten’ langzaam weg uit de cultuur.

Het project is opgestart door een Nederlandse vrouw (arts).Ze hebben verschillende woningen met telkens een verzorger en ong 5 gasten.Ze hebben ook een restaurant, zwembad, guesthouses, een beschutte werkplaats en een winkeltje waarin ze hun materialen verkopen. Alles gaat integraal naar het project zelf, waarin de gasten alles zelf doen samen met hun verzorgers. Een prachtig initiatief en super blij dat we dit kunnen bezoeken! Waarvoor het lezen van reisverslagen al niet goed is! Als we aankomen worden we hartelijk ontvangen en krijgen we nog snel spaghetti als avondeten. We moeten ons wat haasten want de meeste gasten gaan slapen rond 20u en de kleine maryam (kindje met syndroom van down) wilt niet slapen zolang wij nog wakker zijn!

We slapen in een prachtig groothuisje. Alles is hier tip top in orde, ook op het domein. Je merkt duidelijk dat hier Europeanen aan het roer staan.